ไม่ได้อัพ blog นานมาก เพราะแห้งติดอยู่ในโรงงานนรก(แบบน้องๆ) นั่งเป็นหนูถีบจักรผลิตงานส่งแซนตาคลอสกันนิ้วเคล็ดหัวคลอน ไม่ได้โผล่หัวยื่นหางออกไปไหนเลย นอกจากใส่กางเกงนอนกับโค้ดหนาๆวิ่งเปรี้ยว ไป-กลับ ไป-กลับ โต๊ะเย็บผ้ากับไปรษณีย์...วันนี้วันอาทิตย์...แม้ยังมีออร์เดอร์ค้างอยู่อีกนิดหน่อย...แต่ถือวิสาสะความเป็นเจ้านาย(ตัวเอง)...ปิด...
แล้วก็พันหัว พันตัว ออกไปเดินดูชาวบ้าน ชาวเมืองเค้าซื้อของ หาของขวัญกัน....คึกคัก คึกคัก....ถือเป็นช่วงจ่ายกระจายสำหรับคนญาติเยอะ เพื่อนมาก เพราะช่วงเวลาแจกของขวัญคริสมาสต์ใกล้เข้ามาทุกที
เมื่อวานออกมาส่งของ แล้วเลยไปซื้อแผ่นกรองใส่ตู้ปลาแถวยูเนี่ยนสแควร์ เดินโผล่บล๊อกออกมา ก็เห็นกระโจมยาวแถบขาวแดง เลื้อยรอบยูเนี่ยนสแควร์ เลยได้กระจ่างว่า Union Square Market เค้าเริ่มกันแล้ว ทุกปีเค้าจะจัดกระโจมยาวไปเป็นพรึ้ดให้คนขายของ จำพวกของฝาก ของขวัญ มาออกร้านขายกัน....เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มก่อนคริสมาสต์
ช่วงนี้ทั่วนิวยอร์คจะมีตลาดแบบนี้อยู่ทั่วไปเป็นจุดๆ จุดที่มีนักท่องเที่ยวเยอะ หรือจุดที่นิวยอร์คเกอร์ต้องใช้ชีวิตผ่านไปผ่านมา....ยูเนี่ยนสแควร์ถือเป็นอีกจุดที่คนเยอะ เพราะเป็นจุดต่อซับเวย์จุดใหญ่จุดหนึ่งในแมนฮัตตั้น เค้าเลยเอาตลาดมาครอบทางเข้าออกขึ้นลงซับเวย์กันเลย ประมาณว่าโผล่ขึ้นมาจากหลุมก็ควักกระเป๋าเดินจ่ายตลาดกันเลย...ส่วนอีกจุดก็เป็นที่โคลัมบัส สแควร์ บนอัพทาวน์ ใกล้ๆเซ็นทรัลพาร์ค
เราเป็นพวกไม่มีญาติ(เยอะ) เลยหายใจโล่งจมูก....แล้วส่วนใหญ่ของแจกเพื่อนช่วงคริสมาสต์ที่ผ่านๆมา เราทำเองซะหมด...บ้านเราเลยหนักไปทางซื้อวัตถุดิบ ซึ่งก็มักจะนั่งแหมะอยู่หน้าคอมแล้วก็สั่งให้ของมันลอยมาเอง ไม่ต้องออกไปเดินหิ้วให้เมื่อยข้อ
ร้านขายสบู่แฮนด์เมดร้านนี้หอมมาก
เราชอบออกไปเดินสังเกตุการณ์ ไปสูด ดูด ดม บรรยากาศหนาวๆ....ห่อตัวให้อุ่นๆ แล้วออกไปเดินอาบแสงไฟเล็กๆจากร้านค้า เบียดคนโน้นนิด นี่หน่อย มีเสียงเพลงนุ๊งๆนิ๊งๆเบาๆ....รู้สึกตัวเองสวยขึ้นมาทันที ไม่รู้ทำไม
ว่าไปบรรยากาศการจัดร้านก็คล้ายสวนจตุจักรบ้านเรา ต่างกันที่...ที่นี่มีขายกันแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น....และไม่อัดยัด วุ่นวาย "หลังชนนม...นมชนหลัง" เหมือนการเดินที่จตุจักร และที่ต่างกันแบบฟ้ากับสะดือทะเล แต่เหมือน "ลำปาง" คือ "นิวยอร์คหนาวมาก"...เหงื่อไม่ไหล ไคลไม่ย้อย เมคอัพไม่ย้วยไม่เยิ้ม...ออกจากบ้านสวยไปยังไง ตังค์หมดกระเป๋าแล้วก็ยังสวยอยู่อย่างนั้น....ในขณะที่ทุกครั้งที่กลับจากจตุจักร เรามักจะกลับบ้านด้วยสภาพคนโดนของ...ขอบตาคล้ำ หน้าแย่ เยิ้มและย้วย แถมเกลี้ยงตูด หมดกระเป๋า
เวลาที่เพื่อนผู้ประสงค์จะมาทำโรแม้นส์กันที่นิวยอร์ค....ถามว่าควรมาช่วงไหน เราก็จะบอกโดยไม่ต้องคิดว่า...ช่วงนี้หล่ะ....เกาะแมนฮัตตั้นจะอบอวลไปด้วยบรรยากาศวิบๆวับๆทั่วทั้งเมือง ผู้คนก็จะสวย จะเก๋ จะไก๋ ชวนปิ๊งกันทั้งหญิงทั้งชาย
บรรยากาศรอบๆตัว มันจะส่งให้เสื้อ ผ้า หน้า ผม ที่เราใส่อยู่....ช่วยส่งให้เราสวยกว่าปรกติเข้าไปอีก บวกกับอานุภาพของแสงไฟอ่อนๆ...ดูยังไงก็งามผ่อง(ยามไฟสลัว)
ใครที่บอกว่าจะแต่งงานช่วงนี้แล้วค่อยบินมาดื่มน้ำผึ้ง รังแกพระจันทร์กันหลังปีใหม่ เราก็จะสวมร่างเป็นอิบ่าง....ยุให้เค้ามารังแกพระจันทร์ พังรังผึ้งกันซะก่อน...ช่วงนี้หล่ะ...แล้วค่อยกลับไปแต่งหลังปีใหม่แทน...เพราะหลังปีใหม่ไปแล้ว นิวยอร์คก็เหมือนยำวุ้นเส้นที่อิ่มน้ำยำจนเซ็งแล้วนั้นเอง
เดินจนอิ่มตา แต่ท้องเริ่มหิว เลยตัดสินใจหันหลังกลับบ้านทันที เพราะนัดกับต้มยำปลาแซลม่อนเอาไว้....
กลับมาก็คุยกันไว้ว่า ปีหน้าจะลองไปเข้าคิวสมัครเป็นสมาชิกตลาดนี้กับเค้าบ้าง เท่าที่รู้ต้องสมัครก่อนล่วงหน้าเป็นปี คิวที่รอลงในพื้้นที่ก็ยาวเหยียด ส่วนค่าใช้จ่าย...ยังไม่อยากคิด ไม่รู้จะมีเหงื่อหน้าหนาวให้ปาดหรือเปล่า ปีนี้มีอยู่สอง สามที่ ที่ติดต่อเรามาให้ไปลง แต่เรายังไม่มีกำลังสต๊อคของ...ถ้าคิดจะลง ก็ต้องเริ่มทำงานเยี่ยงควายกันตั้งแต่ต้นปี...
เหนื่อยจัง ตังค์อยู่ไม่ครบ ถึงเวลาออกงบ....อย๊ากกก..อยาก..นั่งพับคองอเข่าใต้ต้นถั่วงอก
