มีเหตุให้ต้องฝ่าฝนออกไปหอบผ้า หอบผ่อน จากละแวก Garment District (เรียกเป็นภาษาบ้านเราก็ย่านพาหุรัด สำเพ็ง นั้นเอง) เป็นย่านขายผ้า ขายอุปกรณ์การทำเสื้อผ้า ทำทุกอย่างที่เกี่ยวกับแฟชั่น นักเรียนแฟชั่นจะคุ้นเคยกับย่านนี้ดี หนึ่งในตึกของ Parsons ก็อยู่ย่านนี้ แต่เราไม่เคยมาเรียนตึกนี้ ส่วนใหญ่จะเรียนที่ตึกบนถนนห้าแถวบ้าน ตึกรามแต่ละหลังแถวนั้น จะเป็นแหล่งผลิต แหล่งสมอง ของแบรนด์ๆทั้งหลาย ร้านขายผ้าก็จะอยู่กันไปทั้งแถบ บางร้านต้องขึ้นลิฟกันไป สามสี่ชั้นถึงจะเจอร้าน เรียกได้ว่าถ้าไม่ใช่คนในวงผ้าผ้า จะไม่รู้เลยว่าตรงมุมไหนซอกไหน มีร้านอะไรอยู่
ยังจำได้ครั้งแรกที่อาจารย์สั่งให็ทำ Mood Board แนะนำให้ไปเดินดูผ้าที่ร้าน
Mood Fabric บอกที่อยู่มาให้เสร็จสรรพ ถึงเวลาเราไปถึงกับงง เพราะมันอยู่ในตึกเก่าๆ ต้องรอลิฟขึ้นไป ในตัวลิฟจะมีพนักงานแต่งตัวเหมือน Tom Hanks ช่วงที่เป็นพนักงานเก็บตั๋วรถไฟ The Polar Express เป็นคนเลื่อนปิดประตูลิฟ ซึ่งเป็นประตูเหล็กซี่ๆเหมือนประตูร้านขายของชำเก่าๆบ้านเรา แล้วก็กดชั้นให้ ถึงเวลาประตูลิฟเปิดออก ก็เป็นประตูร้านพอดี.....เดินเข้าไป....แม่เจ้าโว้ยยย....มันมีแต่ผ้า กับผ้า วางเป็นชั้นๆกันขึ้นไปยันเพดาน แบ่งเป็นล๊อกๆ เหมือนการจัดชั้นในซูปเปอร์มาร์เก็ต แบ่งเป็นประเภทของผ้ากันไป เรากลายเป็นเด็กออทิสติคไปห้านาที สมองแจ่มแจ้งอยู่อย่างเดียวคือ กรูจะซื้อยังไงให้หมดหล่ะเนี้ย......มันน่าซื้อไปหมด
ร้าน Mood เป็นร้านคุ้นเคยของเหล่าคนทำเสื้อผ้า ถ้าได้ดูรายการ Project Runway ที่เห็นเค้าไปเลือกซื้อผ้ากัน ส่วนใหญ่จะเป็นที่ร้านนี้ เราเองจะขึ้นไปดูผ้า หาไอเดียจากลายผ้า อยู่บ่อยๆ แต่ถ้าจะซื้อ จะลงมาหาเอาจากร้านเล็กๆข้างล่าง เพราะถ้าโชคดีจะได้ราคาถูกกว่าเยอะ
เดินซื้อของเสร็จ ก็หันหลังกลับบ้านเลย วันนี้ไม่มีการอ้อยอิ่งแทะเล็มหนุ่มขายผ้าหวังผ้าราคาถูกอย่างเคยๆ เพราะบรรยากาศไม่ให้ ฝนลงปรอยๆ ซับเวย์มีปัญหา ขี้เกียจรอนาน เลยตั้งใจเดินกลับบ้าน จากถนน 39 (ย่านไทม์สแควร์) กลับอีสวิลเลจถนน 8 วันนี้เลยใส่รองเท้าผ้าใบเพื่อการเดินอย่างเต็มที่ ไม่มีการทำสวยแต่เจ็บใดๆทั้งสิ้น
ช่วงข้ามถนนจาก 7 แอเวนู มาถนนบรอด์เวย์ เห็นกลุ่มชายฉกรรณ์บึกบึนแข็งขัน กำลังเข็นหุ่นโชว์ชุดข้างถนนอยู่ เลยนึกขึ้นได้ว่ามีนิทรรศการณ์โชว์หุ่นของเหล่าดีไซนด์เนอร์อยู่บนถนนบอร์ดเวย์ ชื่องานคือ Sidewalk Catwalk เป็นนิทรรศการณ์ที่จัดโดยกลุ่มผู้ข้องเกี่ยว ผู้พัฒนา ข้องเกี่ยวกับวงการแฟชั้น และย่านพาหุรัดนิวยอร์คแห่งนี้ จัดเพื่อสร้างแรงหึกเหิมให้ย่าน Garment District รวมถึง Fashion District ได้มีการเคลื่อนไหวกันหน่อย หลังจากซึมๆเหมือนโดนยาเบื่อในช่วงเศรษฐกิจเละเป็นขี้อยู่อย่างนี้
สาวตัวลายตัวนี้เป็นหุ่นของ Diane Von Furstenberg
หุ่นพวกนี้เป็นหุ่นที่ตกแต่งโดยดีไซน์เนอร์จากแบรนด์ต่างๆ โดยจะผลัดเวียนกันไปเอามาโชว์ เราไปถึงช่วงกำลังจะเปลี่ยนคิวพอดี เลยถ่ายอันที่โชว์อยู่กลับบ้านมาด้วย
ว่าไปแฟชั่นกับนิวยอร์คมันเป็นของคู่กันจริงๆ ในแง่ของเรื่องฉาบฉวย มาเร็วไปเร็ว...แทบจะทุกเรื่อง เป็นเมืองที่ขับเคลื่อนด้วยการตลาด และการสร้างสรรค์ ที่เกี่ยวกับเทรน กับงานออกแบบ งานแฟชั่น อายุของงานพวกนี้จะสั้น ใครอยากอินเทรนก็ต้องรีบคว้าทันทีที่ออกมา ช้าไปสองสามเดือน ก็จืดทันที เพราะมีของใหม่ที่พร้อมจะออกมาเขี่ยของเก่าทิ้งในทุกๆนาทีเข็มนาฬิกาเดิน
หุ่นของ Elie Tahari
มันถึงมีประโยคเด็กสำหรับนักล่าฝันที่จะมาลงสนามในนิวยอร์ค "If you can make it here, you can make it anywhere." เราเองก็ไม่รู้ว่าจริง หรือไม่จริง...เพียงรู้แต่ว่า...จะเข้าไปเต้นอยู่ในวงการแฟชั่น หรือการออกแบบ เป็นผู้นำเทรนใหม่ที่นี่ คุณต้องสวมเสื้อเกราะยี่ห้อ B-itchy แทนชุดชั้นใน....จะได้ไม่สะทกสะท้าน กับพลัง B-itchy ที่มักจะโถมเข้าใส่ จากทุกๆด้าน แล้ววันหนึ่งผิวหนังคุณจะค่อยๆหนาขึ้นเป็นภูมิต้านเองโดยอัตโนมัต
หุ่นของ Rachel Roy
ตำแหน่งแฟชั่นดีไซน์เนอร์ในนิวยอร์ค มีมากพอๆกับแขกขายคะบาบ ขายฮอตดอกริมถนน แต่ใครจะเป็นหัว เป็นหางได้มากแค่ไหนเป็นเรื่องที่น่าชม น่ามอง น่าฟังทั้งสิ้น
ตัวนี้ของป้าพังค์ Betsey Johnson
ดูเหมือนจะเป็นอาชีพทำเงิน แต่ในความเป็นจริงอาชีพนี้ในนิวยอร์ค ทำเงินได้น้อยกว่ากราฟิคดีไซน์เนอร์ แต่ต้องลงทุนสร้างเปลือกมาหุ้มตัวเองมากกว่าอาชีพอื่น ด้วยความที่คู่แข่งขันมันเยอะเกิน....เพราะถ้าไม่เด้ง มันก็ไม่โด่ง
รอเปลี่ยนตัวใหม่ ของดีไซน์เนอร์คนใหม่
