ปีนี้ชาวนิวยอร์คโดนหิมะบุกกันแต่หัววัน ถึงขั้นเป็น record ไว้เลยว่าเดือนมกราปีนี้ เป็นเดือนที่มีหิมะตกเยอะที่สุดในรอบสิบปีที่ผ่านมา โดยปรกติชาวนิวยอร์คจะเห็นหิมะหนักๆก็ช่วงมีนา แต่ปีนี้คุณหิมะเธอมาเคาะหน้าต่างกันตั้งแต่เดือนธันวา หลังวันคริสต์มาสวันเดียว เธอก็กะหน่ำซะเดินไม่ได้กันเป็นแถว
และตั้งแต่วันนั้นมาเธอก็กระหน่ำเข้ามาเรื่อยๆ มากบ้างน้อยบ้าง พายุหิมะลูกแรกที่เข้านิวยอร์ค ทำเอาท่านเมเยอร์ผู้มีหน้าที่ดูแลเมืองนิวยอร์คโดนด่าเละ เพราะการปฏิบัติภาระกิจโกยหิมะบนถนนเป็นไปอย่างล่าช้าสุดๆ
เมื่อหิมะไม่ได้รับการโกยให้ทันท่วงที มันจะกลายเป็นน้ำแข็งซึ่งต่อไปจะยิ่งโกยออกยากเข้าไปอีก แล้วชาวบ้านผู้ใช้ถนนก็จะเดินไม่ได้ ใช้ถนนไม่ได้ ก็วุ่นวายกันอิรุงตุงนัง
มีเคสที่บ้านหนึ่งแม่เค้าโรคหัวใจกำเริบ โทรให้รถพยาบาลมารับ แต่เป็นเพราะถนนเข้าไม่ได้ เข้าไปถึงบ้านเค้าไม่ได้ เพราะบนถนนมีทั้งรถที่ถูกทิ้งไว้ เนื่องจากรถมันติดหิมะ ทันทีที่หิมะลงบนถนน ถนนจะลื่นรถธรรมดาที่ไม่มีกระบวนการขับเคลื่อนบนหิมะ ก็จะดับอยู่ตรงนั้น เจ้าของรถทำอะไรไม่ได้ก็จะทิ้งรถไว้ซะ รถพยาบาลเข้าไปไม่ถึงบ้าน แม่เค้าเสียชีวิตทันที...
ก่อนหน้านี้ที่เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่กับหิมะ เราจะไม่เคยคิดเลยว่าหิมะมันจะทำความลำบากให้กับการใช้ชีวิตของมนุษย์เหมือนกัน เมื่อไหร่ที่เห็นภาพหิมะกับทิวทัศน์สวยๆ เราก็จะว่าสวยจัง อยากอยู่ตรงนั้นจัง บ้านเราน่าจะมีหิมะบ้างจัง
แต่พอมาใช้ชีวิตอยู่กับหิมะจริงๆแล้ว ถึงรู้ว่าใช้ชีวิตบนหิมะนี่มันไม่ใช่เรื่องสนุก สวย ใส อย่างที่คิด จะว่าไปมันก็เหมือนบ้านเราโดนน้ำท่วม แค่เปลี่ยนจากน้ำมาเป็นน้ำแข็งใส ที่ทับถมไปเรื่อยๆจนการเป็นก้อนน้ำแข็งในที่สุด....โดนน้ำแข็งท่วม ทั้งลื่น ทั้งแฉะ และเย็น
คนที่ต้องออกไปทำมาหากิน ก็จะรู้สึกเดือดร้อนเอามากๆ ทุกอย่างหยุดกึก รถไฟเข้าเมืองไม่วิ่ง รถบัสไม่มี ส่วนคนที่ไม่ต้องเดือดร้อนเรื่องการเดินทาง ก็นั่งชื่นชมความขาวใสของหิมะใน Central Park ไป...เพราะช่วงหิมะลงใน Central Park จะเป็นอีกจุด สำหรับคนในเมืองหรือนักท่องเที่ยวได้เข้าไปทำสวย ทำซึ้ง...เพราะทั้งพาร์คจะคลุมด้วยหิมะ ซึ่งเป็นจุดหนึ่งที่สวยมากกกกกในแมนฮัตตัน
แต่สำหรับคนที่ต้องออกไปซื้อผ้าอย่างเรา....เดินบนหิมะอย่างนี้มันช่างเหนื่อยใจ เล่นเอาหาความสวยของหิมะไม่เจอ เพราะเห็นแต่เจิ่งน้ำเย็นๆตรงมุมถนน ที่ต้องคอยเขย่ง ก้าวกระโดด...บางฟุตบาทยังไม่ได้โกยหิมะ ก็กลายเป็นน้ำแข็งไปเรียบร้อย เดินไปลื่นไปเป็นจังหวะลาติน ก้าวหน้า ถอยหลัง เบี่ยงข้าง...ยิ่งถ้าต้องมีของในมือ...มันช่างทุลักทุเล เซมาตุงซะจริงๆ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เราก็ยังชอบความเปลี่ยนแปลงในฤดูของที่นี่อยู่ดี....มันมีให้สัมผัสครบทุกฤดู...ฝน หิมะ ร้อน อุ่น ฤดูเปลี่ยนความรู้สึกก็จะเปลี่ยนตามฤดู มันทำให้รู้สึกว่าชีวิตมันเคลื่อนไหวตลอดเวลา ทำให้เราต้องคอยตามมันให้ทัน
เอาเข้าจริงๆตามฤดูไม่เคยจะทัน กะไว้ว่าจะทำอะไรในช่วงนั้นๆ มันต้องมีไม่ได้ทำ ทำไม่ทัน ไปซะทุกที....เพราะเวลาเดินเร็วกว่าความคิด และการกระทำของมนุษย์มากมาย
