หายหน้าหายตัวไปจากบล๊อคนานมาก ด้วยเพราะหลายอย่างในชีวิตเปลี่ยนแปลงไปฉับพลัน ที่ส่งผลต่อการเต้นของหัวจิตหัวใจ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกถึงการสูญเสียแบบซึมลึก เพิ่งได้สำนึกว่าในชีวิตที่ผ่านมา ความเศร้าที่เราคิดว่าเศร้า มันไม่เศร้าได้ครึ่งหนึ่งของความเศร้าที่ต้องเสียคนที่เรารักสุดหัวจิตหัวใจไปจนเกินมือเอื้อม...
ไม่ว่าชีวิตมันจะนำพาเราไปในรูปไหน ทางใด เราก็ยังคงต้องก้าวเดินกันต่อไป....หลังจากหยุดการเคลื่อนไหวมาพอประมาณ เราก็เลยต้องขยับลุกขึ้นมาเดินไปตลาดอย่างที่เคยๆ กับริมทางเดินอย่างที่เคยๆ
No comments:
Post a Comment