ไปทะเลแอตแลนติก

หยุดพักร้อนดูโน้นดูนี่นิด เพราะร่างกายขาดเกลือ คิดถึงน้ำทะเลเมืองไทยสุดๆ สองอาทิตย์ก่อนซูซานโทรมาหาชวนไปนั่งเล่นริมทะเล รีบพยักหน้าหงึกๆ ตั้งแต่อยู่นิวยอร์คมายังไม่เคยไปเหยียบ Long Beach เลย ซูซานกับร๊อบขับรถมารับพานีน่าตัวน้อยมาด้วย ขับรถออกจากแมนฮัตตั้นไปอีกประมาณ 2 ชั่วโมง ไปหยุดกันที่บ้านเทียรี่ บ้านเค้าอยู่ห่างจากทะเลแค่สองบล๊อค ไปถึงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำ แต่งานนี้เราขอผ่านเพราะรู้แล้วว่าจะไม่ลงทะเล น้ำยังเย็นเจี๊ยบอยู่เลย แถมสาหร่ายทะเลก็ยังเพียบแค่ไปนั่งเล่นเป็นพอ



ยังจำได้ว่าครั้งแรกที่ไปเที่ยวทะเลครั้งแรกในอเมริกาคือที่ Cape May ในนิวเจอร์ซี่ เป็นเมืองตากอากาศเล็กๆ บรรยากาศของเมืองน่ารัก บ้านในเมืองเป็นไตล์บ้านขนมปังขิงทั้งเมือง ไปถึงต้องงงเต็กกับวิธีการเที่ยวทะเลของคนแถวนี้ เค้าต้องหอบเข้าของกันพรุงพะรัง ทั้งเก้าอี้ชายหาด ร่มชายหาด ถังน้ำแข็งถังเท่าตู้เย็นลากกันไป เราไม่หอบอะไรเลยมีแค่ผ้าไว้ปูนั่งเท่านั้น พอเดินถึงชายทะเลถึงได้รู้ว่าทำไมเค้าต้องหอบกันพรุงพะรัง



เพราะชายหาดก็คือชาดหาดล้วนๆ มีแค่ทรายกับน้ำทะเล ไม่มีต้นไม้ซักต้นเดียว แถบชายหาดกว้างอย่างกับลานเครื่องบิน เค้าถึงต้องขนทุกอย่างลงไปเพื่อการใช้ชีวิตอยู่บนหาดทั้งวัน อยู่แล้วอยู่เลยลงมาชายหาดตอนเช้ากลับขึ้นไปอีกทีก็ตอนเย็น ไม่มีร้านอาหารให้วิ่งขึ้นมาซื้อของกินได้ ไม่มีร่มให้หลบแดด ทุกอย่างต้องเอาลงไป ก่อนเข้าหาดก็ต้องเสียตังค์ $8 ก่อน ถึงจะลงไปนอนผึ่งพุงได้ เรากระเหรี่ยงสองตัวถึงเดี้ยงเพราะไม่มีอะไรเลย ต้องวิ่งไปเช่าร่มชายหาดมากางไม่งั้นได้กลายเป็นแย้แดดแรงแห้งคลุกทรายอยู่ตรงนั้น เสียตังค์อีก $8 ค่าร่ม...โอย สุดท้ายได้แต่นั่งมองชาวบ้านเพราะเราไม่มีอะไรกินกันมีแค่น้ำที่บังเอิญติดตัวตลอด พอหิวแค่หันกลับมาดูเห็นร้านอาหารอยู่ลิบๆ ต้องเดินฝ่าแดดทะเลทรายออกไปอีก เลยตัดใจ แต่ไหนๆก็มาแล้วเอาตัวลงไปจุ่มน้ำทะเลซักหน่อย เล่นเอาร้องเจี๊ยก แดดเปรี้ยงแต่น้ำทะเลเย็นเจี๊ยบ เล่นเอามนุษย์เมืองร้อนอย่างเราสมองเสื่อมเพราะร่างกายสับสน สุดท้ายเราเที่ยวอยู่เมืองนี้กันสี่วันแต่ใช้เวลาอยู่ริมหาดทั้งหมดทั้งสิ้น สองชั่วโมง เวลาที่เหลือปั่นจักรยานดูเมือง ดูประภาคาร เฉี่ยดไปหาดใกล้ๆ แต่ไม่ลงไปนอนผึ่งพุงแล้ว



เที่ยวนี้รู้งาน ไปถึงบ้านเทียรี่ก็จัดแจงหอบของกัน ทั้งเก้าอี้ชายหาดครบคน ร่มชายหาดสองคัน ผ้าปูนั่งอีกหนึ่งผืน แล้วก็กระติกใส่ของกินทุกอย่างลงไป เดินหอบกันไปสองบล๊อกถนนก็ถึงหาด เทียรี่มีบัตรเข้าหาดให้ทุกคนก็เลยไม่ต้องจ่ายตังค์
น้ำก็ยังเย็นอยู่เหมือนเดิม ฟ้าก็ยังครึ้มอยู่ สรุปไม่มีใครได้ลงไปแช่น้ำซักคน ได้แค่เดินเอาเท้าไปแตะ...I'll pass this time. Me Too!



ไว้รอไปนั้งดูดน้ำมะพร้าวริมทะเลอ่าวไทย, กินยำปลาหมึกริมหาดอันดามัน บ้านเราดีสุดๆ