Yoshitomo Nara น่ารักที่แอบไว้ที่หน้าร้าย

พยายามนั่งนึกว่าเราเคยคลั่งอะไรที่ถือได้ว่าเห็นเป็นไม่ได้เห็นแล้วต้องชัก เพราะชอบมาก เพราะบางครั้งอยากรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของคนส่วนใหญ่กับเค้าบ้าง หลายครั้งที่เห็นเพื่อนๆเค้ามี "ของโปรด"
จากที่โน้น ที่นี่ ดูแล้วรู้สึกว่าเท่ดีจัง แล้วก็รู้สึกชมชอบกับเพื่อนที่อุทิศตัว อุทิศใจให้กับ "ของโปรด" เค้า เพราะเค้าจะทำ จะใช้ จะแสดงออกให้เห็นว่าข้าชอบแแบบนี้ และข้าชอบแบบแข็งแรง ทั้งกอด ทั้งกิน ทั้งเอามาทาตัว และหลับนอน

จำได้ว่าเราแทบจะไม่มี ไม่ค่อยเคยโปรดอะไรที่ต้องตามเก็บ ตามกรี๊ด อย่างชอบดูการ์ตูนโดเรม่อน แต่ไม่เคยตามเก็บตัวตุ๊กตา ชอบการ์ตูนนักกี้จอมใจจอมแก่น แต่อ่านเสร็จก็ทิ้ง วันไหนนั่งหน้าหงิก หัวยุ่ง เพราะผู้ใหญ่ไม่ให้ออกไปเล่นนอกบ้าน ก็จะระบายออกด้วยการนั่งวาดรูปนักกี้ตาหวานในเวอร์ชั่น อีเปรี้ยวตลาดแตก แปะซะจนเต็มฝาบ้าน ก็แค่นั้น หรือนั่งตาห้อยดูหนังอีที แล้วรู้สึกรักมาก แต่เท่าที่จำได้ก็มีแค่พวงจุญแจอีทีนิ้วแดงที่เค้าแจกหน้าโรงหนังมาห้อยกระเป๋านักเรียน ห้อยได้สองวันก็หาย อาจเพราะเราเบื่อเร็ว เคยอยากเป็นคนทันสมัยกับเค้า แต่ทำได้ไม่นานก็รำคาญตัวเอง จนบางครั้งรู้สึกว่าเรานี้ไม่มีอะไรไปคุยกับเพื่อนเค้าได้บางเลย เพราะเรา "ไม่รู้สึกฮิต" เลยได้แต่ดู และฟังแต่ก็ใช่ว่าชีวิตนี้มันช่างแห้ง มันจะไม่มีอะไรที่โปรดเลยเหรอ มีแน่นอนแต่ส่วนใหญ่ของเหล่านั้นเป็นของที่เราแอบมองมานาน ไม่ใช่เห็นปุ๊ปชักทันที ของพวกนี้เราจะชอบไปนานและนานนน

อย่างงานของ Yoshitomo Nara เห็นงานของเค้าครั้งแรกเมื่อหก เจ็ด ปีก่อน อันนี้เป็นการเห็นแล้วปลื้ม ที่ชอบก็คือ character ของเด็กผู้หญิงที่เค้าเพนท์
ง่ายๆคือหลงรัก character น่ารักร้ายของเด็กคนนี้ ตอนนั้นยังไม่รู้จักตัวตนศิลปิน ไม่รู้ด้วยว่าเป็น Character จากการ์ตูนเรื่องไหนหรือเปล่า เค้าฮิตกันหรือเปล่า รู้แค่ว่าเห็นแล้วถูกตา



ก็ได้แค่คิดว่าอีกหนึ่งในคนเขียนการ์ตูนญี่ปุ่น ซึ่งมีอยู่เต็มไปหมด เต็มจนเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราไม่ค่อยสนใจตุ๊กตุ่น ตุ๊กตา Character ต่างๆของญี่ปุ่นเท่าไหร่นัก แต่ในเคสของเด็กคนนี้มันเป็นแบบอารมณ์..."แอบจ๊ะเอ๋"...เดินๆอยู่ก็เห็นภาพเขียนเด็กคนนี้แปะอยู่หน้าร้านเสื้อผ้า หรือนั่งกินน้ำอยู่เหลือบไปเห็นถ้วยกาแฟเด็กหน้ากรดคนนี้อีกแล้ว อารณ์มันก็เลย...นี่หนูจะตามป้าไปถึงไหนยะ บ้านป้าไม่มีที่ให้วิ่งเล่นหรอกนะ...เหมือนวิญญานเด็กตามหลอกหลอน จนเรายอมแพ้ แล้วก็มานั่งสะกิดสะเกาพี่กูเกินถามว่าศิลปินที่เกิดหนูคนนี้ขึ้นมาคือใคร



นั่งจุ๊กจิ๊กหนุ๊งหนิ๊งกับพี่กูเกินจนพอใจ ได้เห็นหน้าเห็นตาศิลปินแล้วก็ค่อยยังชั่ว อย่างน้อยลูกเค้าก็มีพ่อ(แม่ไม่แน่ใจ)ที่ทำให้เกิดมา
ยิ่งหางานเค้าดู ก็ยิ่งชอบ เพราะงานเค้าง่ายจนหลายคนๆอ้าปากว่างานอย่างนี้ข้าก็เขียนเป็น อ่านความเห็นคนที่พูดอย่างนี้แล้วอยากจะบูชาท่านด้วยกระบองเพชรแช่น้ำปลาจริงๆ อยากจะร้องลิเกเอ่ยความนัยให้ท่านเทวดาทั้งหลายรับรู้ว่า ทุกอย่างที่มันง่ายเวลาดู มันยากเวลาคิดทั้งนั้น



ตอนนี้ Yoshitomo Nara เลยเป็นศิลปินญี่ปุ่นอีกคนที่ทำงานในสไตล์การ์ตูน(สไตล์ที่เราไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่) ที่เราชอบดูงานเค้า นอกนั้นยังนึกไม่ออกว่ามีใครที่ชอบอีก และเป็นการชอบแบบแทรกซึม การชอบแบบนี้จะไม่ทำให้เกิดอาการชักเวลาเห็น แต่เมื่อไหร่ที่เห็นแล้วหัวใจเบิกบาน แล้วการชอบแบบนี้สำหรับเราจะเป็นการชอบไปอีกนาน...วันหนึ่งพ่อเทพบุตรข้างตัวเอ่ยขึ้นมาว่า เค้ารู้แล้วทำไมเราถึงชอบ character ของเด็กคนนี้....เพราะเรามี character เหมือนเด็กคนนี้ ไม่เชื่อลองกลับไปดูรูปตอนเด็กซิ...ไม่เชื่อ!