ฉันคิด (แต่งตัว) ไปเป็นชาวเกาะ

เดินเข้าไปป๊ะเข้ากับแค๊ตล๊อคชุดยิปซีของ Kapital แบรนด์เก๋จากญี่ปุ่น เห็นแล้วบรรยากาศมันคุ้นเคย เค้าไปติกเกาะกันแถวบ้านเรานี่เอง






แคตล๊อคชุดนี้เล่นเอา ลุงหร่องข้างบ้าน สามารถอินเทรนด์กับเค้าได้เหมือนกัน กางเกงชาวเลตัว ผ้าขาวม้าคาดพุงหนึ่งผืน เข้าร่วม collection ชุดนี้ได้เลย....เหมือนแม่นางแพรีสชอบพูดติดปาก he's hot!

เป็นเพราะ...แฟชั่นวีค

ถ้าเมื่อไหร่เดินไปซื้อกับข้าวที่เมืองจีน ที่ต้องเดินผ่านโนโห แล้วความถี่ในการเดินสวนกับสาวๆบางๆ ขายาวเกินมนุษย์มนาหล่ะก็ ฟันใบตองตึงได้เลยว่าแฟชั่นวีคกำลังมา ช่วงก่อนหน้าแฟชั่นวีคสาวๆประเภทนี้จะเดินกันทั่วถนน โดยเฉพาะในย่านที่เป็นร้านขายเสื้อผ้า

ที่สังเกตุได้ง่ายคือพวกเธอจะเก๋ไก๋ และเก้งก้าง ผิดมนุษย์มนา....ให้เราต้องเหลียวหลังตามตลอด ในมือก็จะถือแฟ้ม กันคนละกอง เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ บ้างก็ยืนมึนคิ้วชนกันอยู่ตรงสี่แยก เพราะหาที่จะไปไม่เจอ แล้วส่วนใหญ่พวกเธอก็จะพูดภาษาที่เราฟังไม่ออกแทบทั้งนั้น....ช่วงนั้นจะเป็นช่วง Go-See ของพวกเธอ...คือช่วงนัดดูตัว ลองเสื้อผ้า กับดีไซด์เนอร์ต่างๆ

แล้วก็เมื่อแฟชั่นวีคมาถึงเมืองนิวยอร์คก็จะเต็มไปด้วยผู้คน แต่งตัว ท่าทาง เกินปรกติ อยู่ทั่วมุมเมือง เพราะจุดเดินแบบของแต่ละดีไซน์เนอร์ก็มีอยู่ทั่วทุกจุดเล็ก จุดน้อย ทั่วแมนฮัตตั้น ขึ้นอยู่กับดีไซน์เนอร์คนไหนมีกำลังจัดงานเธอได้เท่าไหร่ ดีไซน์เนอร์ใหญ่ๆทุนสูงก็เดินกันในเต็นท์แพงๆ ดีไซน์เนอร์น้อยๆทุนไม่ถึงก็ต้อง ตีลังกาหาวีธีแสดงผลงานกันเอาเอง อย่างหลังบ้านเรานี่เอง คาดว่าเจ้าของบ้านเป็นดีไซน์เนอร์เสื้อผ้าเหมือนกัน เพราะคืนวันสุดท้ายของแฟชั่นวีค เธอเอาบริเวณบ้านอันน้อยนิดของเธอเป็นเวทีเดินแบบเหมือนกัน เราแค่ชะโงกคอลงไปมองก็เห็นเข้าไปถึงห้องแต่งตัว เล่นเอาหลบกลับเข้าบ้านแทบไม่ทัน เพราะอาย....ท่าจะบ้า....เห็นคนอื่นแก้ผ้า แต่เราอายเอง

ที่เห็นถึงห้องแต่งตัวเพราะ หลังคาห้องที่เธอให้บรรดานางแบบมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นหลังคาโดมใสอยู่สองโดม เราเลยเห็นหมดเยยยย.....นอกจากนางแบบแล้วผู้คนที่มีส่วนเป็นมดงานก็เต็มเมืองไปหมด อย่างในรูปข้างบนนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรยากาศช่วงแฟชั่นวีคมันอบอวลหรือเปล่า เห็นยืนโพสท่าถ่ายรูปเล่นกันเองริมถนนอย่างเมามัน เค้าถ่ายกัน เราเลยถ่ายเค้าอีกที

ป้ายชวนซื้อ

เดินผ่านหน้าร้านขายเสื้อผ้าชื่อ Poppy เห็นป้ายเซลน่ารักอันนี้เลยถ่ายเก็บกลับมาด้วย เพราะว่าเป็นป้ายที่เชื้อเชิญแบบน่ารักๆ แถมเจ้าของร้านยังออกมาโผล่หน้ารับแขกอย่างแข็งขัน...ลดเท่าไหร่ก็ซื้อ

ถึงเวลา US Open อีกหนึ่งปี

เมื่อวานเดินไปซื้อของผ่านร้านเสื้อผ้าร้านนี้ หน้าร้านตกแต่ด้วยลูกเทนนิส ลูกบอลแดง น้ำเงิน เลยนึกได้ว่า US Open เริ่มแล้ว กำลังหวดกันอยู่เลย ตอนอยู่เมืองไทยฝันมากว่าซักครั้งจะได้เข้าไปนั่งอยู่ในสนามอินเตอร์ดูเทนนิสให้คอเคล็ดซักครั้ง โดยเฉพาะสนามวิมเบอร์ดัน แต่บังเอิญร่อนมาตกที่ US ก็เลยต้องเป็น US Open ไปพลาง

เพราะคำว่าวิมเบอร์ดัน เป็นคำที่ติดอยู่ในหัวตลอดทันทีที่ได้เริ่มจับแร๊กเก็ต ตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก ตอนนั้นแร๊กเก็ตแทบจะสูงกว่าตัวเราซะอีก เค้าให้เรียน ก็เรียน เรียนๆเล่นๆ จนกลายเป็นชอบ เป็นกีฬาประเภทเดียวที่เราเล่นได้แบบลืมตาย หวดติดต่อกันสองชั่วโมงก็ไม่รู้สึก พอมาอยู่หอวังตอนมอสี่ มีชั่วโมงเรียนเทนนิสเป็นวิชาบังคับ หวานหมูเราสุดๆ ชอบสุดๆ ชั่วโมงเทนนิสเป็นชั่วโมงก่อนวิชาศีลธรรม...คิดเอา.....เรียนเทนนิสเสร็จต้องขึ้นไปเรียนศีลธรรมต่อ มันไม่หลับ ก็จะเกินไป....เราเลยหวดเทนนิสต่อมันซะสองชั่วโมงรวดตลอด...อีกอย่างเพราะอาจารย์สอนศีลธรรม ไม่ค่อยมีศีลธรรม เอะอะปาชอล์ค ปาแปรงลบกระดาน ใส่นักเรียนเป็นว่าเล่น....เพราะฉะนั้นอย่าเรียนเลย โดดได้โดด เล่นเทนนิสยังสร้างศีลธรรมให้ตัวเองได้มากกว่ามานั่งเรียนกับอาจารย์ขาโหด



สนามเทนนิสที่โปรดมากก็คงไม่พ้นสนามเทนนิสรถไฟ ที่ชุมพร ที่เล่นในสมัยเด็กๆ เป็นสนาม court เดียว กับแป้นสำหรับน๊อคบอร์ดหนึ่งแป้น ที่นี่เราจะได้น๊อคบอร์ดซะส่วนใหญ่ เพราะผู้ใหญ่จะจับจอง court เพราะเค้าเป็นสมาชิกกัน เราแค่เด็กเข้าไปเล่นฟรีๆ แต่ถ้าสนามว่างเมื่อไหร่ เด็กๆอย่างเราเข้าไปเพ่นพ่านทันที

ต่อมาก็ติดสอยห้อยตามเพื่อนอาไปเล่นที่สนามนอกเมือง เป็นสนามอยู่ในหมวดการทางเล็กๆริมถนนทางหลวงสายเอเชีย ที่เพื่อนอาเป็นหัวหน้าหมวดการทางอยู่ที่นั้น ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เล่นตลอดแทบทุกเย็น หลังจากเพื่อนอาย้ายไปประจำที่อื่น และเราเริ่มเข้ามอหนึ่งเลยหยุดเล่นไปพักหนึ่ง มาเล่นอีกทีก็มอสี่ยันมอหก เข้ามหาลัยหยุดอีก...มาเล่นอีกทีตอนทำงานแล้ว เป็นกีฬาที่เล่นๆหยุดๆมาตลอด แต่เมื่อไหร่ที่ได้เริ่มเล่น มันจะหยุดไม่ค่อยได้

ปีนี้กะว่าจะเข้าไปนั่งตากแดดในสนาม US Open ซะหน่อย เพราะสัญญากับเพื่อนที่เมืองไทยไว้ว่า จะโปกมือผ่านกล้องให้เห็นเด่นเป็นสง่า เพราะเพื่อนคนนี้ก็แฟนดูเทนนิสเหมือนกัน มันว่าพอถึง US Open ทีไรจะคอยตั้งตาดูคนดูเหมือนกันทุกที เผื่อจะเห็นเราเข้าไปนั่งหน้าแจ่มอยู่ในสนามกับเค้าบ้าง

นักเรียนเทนนิส ต้องตื่นแต่เช้า