แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรจะใส่

หลายครั้งที่ยืน นอน กลิ้ง อยู่หน้าตู้เสื้อผ้า....แล้วทำหน้าหงิกว่า "ไม่มีอะไรจะใส่" ทั้งที่เสื้อผ้าทั้งแขวนทั้งพับอยู่เต็มตู้ เรื่องของเรื่องคืออาการหมดหนทางการแต่งตัว จะใส่ชุดเดิมแบบเดิมก็แหงะ เบื่อ...จะแจ้นออกไปเด็ดชุดใหม่กันบ่อยๆก็ขนหน้าแข้งไม่ดก สุดท้ายก็จับอันโน้นมาปะอันนี้ จำได้ว่าเคยเอากระโปรงยาวสีขาวยางยืดคร่อมตาตุ่ม มาใส่เป็นเดรสรัดหน้าอกตัวยาวออกไปตะแรตแต๊ตชึ่งสมัยสาวๆ คนมองกันเกรียว...แต่สมัยนั้นใช่ว่าเกรียวแบบชื่นชม แต่เป็นการเกรียวแบบว่า..."ยายนี้มันเพี้ยน"

มายุคนี้เค้าฮิตเดรสสั้นก็ยังมี Queen Michelle อีกคนที่ดัดแปลงเอากระโปรงมาใส่เป็นเดรสอย่างที่เราเคยใส่เหมือนกัน ต่างกันแค่ความยาวเท่านั้น แถมมองยังไงก็ห่างจากคำว่าเพี้ยนเป็นกิโลแม้ว....แต่กลายเปรี้ยวได้รอบเมืองในยุคตังค์น้อยแบบนี้



ถ้ามีกระโปรงอารมณ์เดียวอย่างที่ Queen เค้าใส่ก็ลุยได้เลย วันไหนอารมณ์อยากเป็นสาวน้อยร้อยชั่งแบบมองแปล๊บเดียวว่าหวาน มองนานๆว่าเปรี้ยวก็ใส่เป็นกระโปรงธรรมดากับเสื้อแคชเมียแขนสั้นเข้ารูป แกว่งกระเป๋าโปราณทรงกล่อง ปั่นจักรยานรอบเมืองให้กระโปรงปลิว ก็จะเก๋ใช่น้อย

ตกกลางคืนเปลี่ยนหัวเปลี่ยนใส้ แต่กระโปรงไม่ต้องเปลี่ยน ดึงจากเอวขึ้นมาให้พ้นอกแล้วก็ปล่อยเอาไว้ตรงนัิ้น เพิ่มเครื่องทรงเข้าอีกเล็กน้อย เดินสลับขา ไขว้ตาตุ่มตามบีทได้เลย



เช้ามาหาเสื้อ crop สั้นๆมาใส่ทับอย่าง Queen Michelle ก็อู้ยยย....เก๋และฉลาด ว่าแล้วก็ได้เวลารื้อตู้เสื้อผ้า หาเรื่องเลาะตะเข็บ ตัดแขน ตัดขา กันอีกแล้ว