อาทิตย์ที่ผ่านมาอากาศดีเป็นเลิศประเสริฐศรี แดดแรงๆ แต่เย็นนิดๆ พอสบายตัว...เราเลยผงกหัวใส่กันว่าออกไปเดินเล่นดีกว่า ประมาณอารมณ์ว่า...อากาศดีต้องรีบโกย กะกันไว้ว่าจะออกไปเดินหาเหาใส่หัวที่ตลาดเห็บเหา แหล่งขายของเก่าบนถนน 17 ซึ่งเราลงทะเบียบตีตรากันแล้วว่าเป็นตลาดสามัญประจำบ้านเรา
เดินเลาะเล็มไปบนถนนเส้นโปรด เป็นถนนบ้านสวย บนถนน 10 เฉียงแฉลบออกไปทางเวสถึง 6 Avenue กับ 17 ปรากฏว่าตลาดหาย ตายจากกันไปแล้ว เหลือแค่ที่ว่างเปล่าๆร้อมรั้ว ให้ทักทายกัน แค่ไม่ได้โฉบมาเกือบปีเท่านั้นเอง แถวนั้นยังมีร้านขายของเก่าน่ารักๆ อีกสองสามร้าน แต่จะให้ไปเดินที่อื่นอีกก็ไม่ได้มุ่งมั่นขนาดนั้น เด็กโข่งเลยนึกได้ว่า...ไปเดิน High Line กันดีกว่า ตั้งแต่เค้าเปิดกันอึกกระทึกโครมครามกันมาพักหนึ่งแล้ว เรายังไม่ไปได้ไปเหยียบย่ำกับเค้าเลย เดี่๋ยวจะผิดผี
High Line เป็นโครงการอนุรักษ์ รางรถไฟเก่าที่สร้างขึ้นตั้งแต่ 1930 ในยุคที่นิวยอร์คกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว แล้วก็ถูกเลิกใช้ในปี 1980 รางเหล็กลอยฟ้าอันนี้ก็เลยถูกลืม คนนิวยอร์คบางคนแทบจะไม่เคยรู้มาก่อนว่าไอ้เสาทึมๆที่คร่อมถนนกันอยู่ทุกวันนี้มันคืออะไร
จนวันหนึ่งเรานั่งดู PBS อยู่ เค้าเอาสารคดีรางเก่าที่ถูกลืมอันนี้มาออก ว่ามันเป็นสิ่งที่ตั้งอยู่กลางเมืองเลย แล้วมีกลุ่มช่างภาพกลุ่มหนึ่งขึ้นไปถ่ายรูปออกมา จำได้ว่าตอนที่เห็นรูปถ่ายเค้า ประกอบกับว่ามันอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่จากบ้านเรานี่เอง เล่นเอาเราอยากขึ้นไปเดินเล่นบ้าง เพราะภาพที่เค้าถ่ายออกมามันเชิญชวนมาก เป็นภาพรางรถไฟมีดอกไม้เล็กๆหลายๆสี กับต้นหญ้าขึ้น เหมือนกับเวลาเราเห็นรางรถไฟตามต่างจังหวัดบ้านเรา แต่ที่ต่างอย่างแรงคือ มันดันรายล้อมด้วยตึกสูงของเมืองนิวยอร์ค และมันลอยอยู่เหนือพื้นถนน
ซึ่งในช่วงนั้นเค้าไม่อนุญาติให้ใครขึ้นไปเดิน จนสุดท้ายก็มีกลุ่มคนรักรางเก่าตรงนี้ขึ้นมา ประกอบกับข่าวลือฮึมฮัมว่า ในที่สุดเค้าจะรื้อเจ้าเหล็กขึ้นสนิมนี้ทิ้งแล้ว คนรักรางเก่าเหล่านี้ก็เลยตั้งกลุ่มขึ้นมา เพื่อจะอนุรักษ์รางเหล็กยุคสร้างนิวยอร์คอันนี้ไว้ ก็เลยได้เกิดโปรเจค High Line New York อันนี้ขึ้นมา เป็นโครงการใหม่ ในการเพิ่มค่าเมืองนิวยอร์คขึ้นมาอีกหนึ่งโครงการ
ซึ่งตรงนี้อิขั้น...นางแจ๋ว ไม่มีเจียม ขอยืนตัวตรง ตีมือแปะๆให้อย่างแรงๆ เพราะอิชั้นกล้าเอาติ่งหู และถุงน้ำดีเป็นประกันได้ว่า โครงการอย่างนี้ไม่มีวันได้ผุดได้เกิดที่หมู่บ้านหนองปลากะโห้ของอิชั้นอย่างเด็ดขาด แต่ถ้าเรื่องจะพลิกหนองงูเห่า หนองน้ำลุ่มให้เป็นสนามร่อนเรือบินนานาชาติ ท่านสัปเหร่อวัดหมู่บ้านอิชั้นเค้าเดินหน้ายาวตลอด
ทางขึ้นมีให้ขึ้นได้หลายทางเพราะรางเก่าอันนี้ยาวจากถนน 14 ถึงถนน 20 เราเดินมาขึ้นกันที่ถนน 16 ซึ่งเป็นจุดที่มีลิฟท์อยู่จุดเดียวในตอนนี้ จุดอื่นก็จะเป็นบันได......ใช่ว่าจะแก่จนไต่บันไดไม่ไหว จนต้องขึ้นลิฟท์แค่ขั้นสองขั้น บังเอิญเราเดินกันมาบนถนน 17 พอดีเลยเลี้ยวแว็บเข้า 16ใกล้ๆกัน
ความรู้สึกแรกที่ขึ้นไปถึงจะเป็นประมาณ....ไรว้าาาา....แค่เนี้ย...มันเป็นความรู้สึกแอบผิดหวัง เพราะมันไม่เห็นชีวิตของรางเก่าเหลืออยู่ รางเหล็กที่มีต้นไม้ มีไม้หมอน มันโดนรือ โดนถอน แล้วก็ปูเป็นเส้นทางใหม่ให้เดิน มันไม่ได้มีความรู้สึกของการเดินบนรางรถไฟใดๆทั้งสิ้น มันก็แค่ถนนปูเดินลอยฟ้า ที่ดันไปเลืยบกับหน้าต่างบ้านชาวบ้านเค้าเท่านั้นเอง.....เราอุตส่าห์ฝันว่าจะได้เดินบนรางรถไฟ เหมือนสมัยอยู่บ้านหนองปลากะโห้ ยามแดดอ่อนๆ จับกระโปรงบานๆ เก้ากระโดดข้ามหมอนรถไฟ ให้ผมปลิวว่อน ล้อแสงแดดอ่อนยามเย็น ดมดอกหญ้าริมทาง เด็ดหญ้าเจ้าชู้จิ้มจมูกพ่อหนุ่มหน้ามนข้างๆ หลั่นล้าให้เหมือนในมิวสิควีดีโอ....วื้ด!
ก็ใช่ว่าจะไม่มีรางเก่าให้เห็นซะเลยทีเดียว ยังมีให้เห็นบ้างในจุดที่ไม่เล็งก็ไม่เข้าตา คงคิดว่าเหลือไว้ให้หน่อยไม่งั้นมันคงกลายเป็นแค่ถนนเดินเล่น ที่ดันลอยฟ้ามีฐานเป็นเหล็กยุค 30's แต่มาคิดอีกทีก็ผงกหัวหงึกๆ....นี่แหล่ะการอนุรักษ์แบบ นิวยอร์ค นิวยอร์ค
พาลให้นึกว่านี่ถ้าพ่ออิชั้นไม่ใช่นามสกุล...ไม่มีเจียม...แต่เป็นบลูมเบริค์....อิชั้นจะขอเด็ดขนหน้าแข้ง พ่อ ไปเลี่ยมตะกั่วคล้องคอ แล้วแถไปยื่นคำขาดว่า...เก็บภูมิทรรศ์เก่าเอาไว้ให้มากที่สุด แล้วค่อยสร้างเพื่อส่งเสริม....ไม่ใช่รื้อหัวใจออกหมด แล้วเก็บแค่ตอม่อดำทะมึนเป็นเสา ไว้ในนามการอนุรักษ์ ตรงนี้อิชั้นขอเอาเสียงตีมือที่ให้ไป กลับคืนมาซักสอง สามแปะ.....โทษฐานทำให้อิชั้น...แอบ..รู้สึกเหมือนเดินอยู่บนสะพานลอยหน้าวัดดอน...ต่างกันที่ อันนี้บรรยากาศรื่นรมณ์กว่าเท่านั้นเอง
เอาเหอะเค้าคงมีเหตุผลของเค้า ในการรื้อ การสร้าง....และอนุรักษ์ให้มันออกมาเป็นแบบนี้ ยังไงก็ยังชื่นชม กลุ่มคนสร้างสรรค์เมืองนิวยอร์ค ที่หมั่นสร้างอะไรใหม่ๆขึ้นมาในพื้นที่เล็กๆ อยู่ตลอดเวลา....ให้ทั้งนิวยอร์คเกอร์ และนักท่องเที่ยวได้ตื่นตา ตื่นตัวกันตลอด จนกลายเป็นเสน่ห์อีกหนึ่งอย่างของเมืองนี้
เราเห็นด้วยกันสองคนว่า ก็เป็นอีกที่หนึ่งไว้มาเดินทอดน่อง มองแม่น้ำฮัดสันได้อีกหนึ่งที่....ตึกที่ออกแบบโดย Frank Gehry ก็อยู่่เป็น background ให้ถ่ายรูปได้ในระยะพอได้เอากลับไปโม้กับลุงหร่องข้างบ้าน หรือจะเบี่ยงไปอีกนิดก็ถ่ายติดตึก Empire State มาได้อีก
วันที่ไปเดินเป็นวันอาทิตย์ คนต่อแถวรอขึ้นบันไดกันอยู่ทุกจุด ส่วนมากก็นักท่องเที่ยว จากเมืองอื่น ประเทศอื่น เค้าให้ขึ้นฟรีตังค์ไม่ได้ขอ แต่ภาษีที่นางแจ๋ว ไม่มีเจียม หมั่นจ่ายให้เมืองนิวยอร์คนี่ก็รากเลือดพอควร แบบไม่ต้องมาขอเพิ่มริมบันไดกันแล้ว...ดังนั้นเราต้องเดินให้สึก กันไปข้างหนึ่ง มีอะไรผุดขึ้นมาใหม่....ที่ว่าสร้างเพื่อคนนิวยอร์ค เราต้องออกมาและเล็ม เพื่อความสมน้ำสมเนื้อกับภาษีแพงๆ
