ใจหาย...หายไปกับนางฟ้าชาลีและปีเตอร์แพน

ดาวสว่างสองดวง หายไปจากท้องฟ้าพร้อมกันสองดวงในหนึ่งวัน เล่นเอาแอบใจหายไปเหมือนกัน ดวงแรกคือ Farrah Fawcett ดูข่าวช่วงเช้าว่า Farrah ไปแล้ว ก็ยังไม่วูบเท่าข่าวของไมเคิล เพราะการจากไปของ Farrah มันเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ ก่อนหน้านี้ Farrah ก็ยอมให้ทีวีเอาสารคดีระหว่างที่เธอป่วยมาออก ก็ยังเห็นได้ว่าเธอสู้แบบสาหัสกับมะเร็งตัวนี้ ช็อตสุดท้ายเป็นช็อตที่เธออยู่บนเตียงไม่ค่อยรับรู้เรื่องราวแล้ว....มาวันนี้ได้ข่าวก็ยังรู้สึกว่ามันถึงเวลาของเธอ เราเองไม่ได้ถือว่าอยู่ในยุคของ Farrah เท่าไหร่นัก แต่ก็รู้จักได้ยินมาตั้งแต่เด็ก เพราะตั้งแต่เด็กมา ทุกครั้งที่อาตัดผม จะได้ยินคำว่าผมทรง Farrah Fawcett ทุกครั้งที่ตามอาไปร้านตัดผม



พอตกบ่ายทีวีเปิดอยู่ อยู่ก็มี Breaking News ว่าไมเคิล แจ๊คสัน ถูกนำส่งโรงพยาบาลด่วน ยังไม่มีรายละเอียดใดๆทั้งสิ้น มีแพลมออกมาหน่อยหนึ่งว่าเมื่อ Paramedic ไปถึงไมเคิลไม่หายใจแล้ว....ข่าวมีแค่นั้น ตอนได้ยินข่าวก็ยังคงไม่รู้สึกอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นเรื่องของการไม่สบายเหมือนข่าวก่อนๆ จากนั้นประมาณสองสามชั่วโมง ข่าวขึ้นอีกทีไมเคิลไปแล้ว....เล่นเอาใจแป้วไปเหมือนกัน เพราะเป็นเรืองฉับพลัน ไม่เหมือนการไปของ Farrah

สำหรับไมเคิลเรารู้สึกใกล้ว่าเพราะเราโตขึ้นมาพร้อมกับความดังระเบิด ระเบิ้อของเค้า แหกปากร้อง We are the world ในห้องน้ำได้ทุกวัน ร้องไปก็ฝันไปว่าเราคือหนึ่งในเด็กที่เข้าไปร้องเพลงนี้กับเค้า เค้าเต้นมูนเด้นส์ เราก็ต้องหัดกับเค้าด้วย เต้นจนขาเคล็ด คอแข็ง....ไมเคิลคือหนึ่งในช่วงเวลาแห่งความสุข ความสนุกในวัยเด็ก วัยรุ่น ของเรา...



ทุกวันนี้เพลงของค้าเรายังฟังอยู่ เพราะฟังทีไรภาพความสุข สนุก โลดโผนสมัยเด็กลอยมาให้เห็น มาถึงวันนี้พอได้ข่าวอย่างนี้ มันอดใจหายไม่ได้...ที่มันใจหายเพราะช่วงเวลาหนึ่งเราสนุกไปกับเค้า เรามันส์ไปกับเค้า มันคือการผูกพันธ์ุในช่วงเวลา วันที่เราสนุกกับการเต้นมูนเด๊นส์ตามเค้า เราอยู่กันคนละซีกโลก...วันที่เค้าไป กลับกลายเป็นเราอยู่ในประเทศเดียวกัน...ยังแอบหวังอยู่นิดๆว่าจะได้ดูการขึ้นเวทีอีกครั้งของไมเคิลอีก เพราะเค้าเองก็ตั้งใจจะกลับขึ้นมาใหม่ เริ่มด้วยที่อังกฤษในอีกเดือน สองเดือนข้างหน้า...แต่แล้วก็ไม่มีอีกจริงๆ....Gone Too Soon